Październik 2007 roku. Południowe obrzeża płaskowyżu Chang Tang. Setki kilometrów bezkresnych i nieograniczonych przestrzeni ciągnących się po sam horyzont. I mój wzrok ... wodzący po całej jego powierzchni, który niczym nie kierowany stopniowo zatapia się w dal po to by chwile później zatrzymać się na granicznej linii wyznaczonej przez horyzont - w miejscu, w którym ciemny błękit nieba zderza się z brunatno-czerwoną ziemią zabarwioną od zachodzącego słońca. Jedna, jedyna myśl, która powoli kształtując się wypełnia cały mój umysł - doświadczyć tego miejsca.
Pierwotny plan wyprawy, której termin rozpoczęcia zostaje wyznaczony na lipiec 2008 roku zakłada próbę pokonania Chang Tang od strony jego południowych rubieży obierając azymut na północ w kierunku odległego pasma gór Kunlun. Sposób w jaki został wyznaczony kierunek przemieszczania się nie jest przypadkowy. Celem podjęcia takiej decyzji było zwiększenie prawdopodobieństwa pokonania rozległych i błotnistych przedpól, jak i samego pasma Kunlun graniczącego od północy z Chang Tang. Dodatkowo, redukcja ilości całego ekwipunku poprzez porzucenie już wtedy pustej przyczepki rowerowej ułatwiłaby szansę pokonania tego obszaru. Jeśli wszystko przebiegłoby zgodnie z planem, wioska Karasay miała być pierwszym miejscem, gdzie po prawie dwumiesięcznej przeprawie przez bezludne tereny płaskowyżu istniałaby możliwość zdobycia jakiegokolwiek jedzenia.
Marzec 2008 roku. Tybet Wschodni - Lhasa. Liczne, następujące kolejno po sobie serie wystąpień Tybetańczyków przeciwko władzy chińskiej skutkują nałożeniem dalszych restrykcji dotyczących przebywania obcokrajowców na terenie Tybetu. Kilka tygodni później zostaje podjęta definitywna decyzja o zawieszeniu całej wyprawy.
Chwila obecna. Wszystko co było możliwe do zrealizowanie przed 2008 rokiem jest teraz praktycznie niewykonalne. Na dzień dzisiejszy jakakolwiek forma indywidualnego przemieszczania się bez członkostwa w grupie turystycznej oraz towarzystwa przewodnika przydzielonego przez Biuro Bezpieczeństwa Publicznego na cały okres pobytu w Tybecie jest ściśle zabroniona i surowo karana. Ponadto, duża liczba punktów kontrolnych oraz posterunków wojskowych zlokalizowanych na tych terenach niweczy jakiekolwiek próby dostania się do południowych kresów Chang Tang.

Założeniem zmodyfikowanego planu jest dotarcie do tej bezludnej części Tybetu od północy, a następnie pokonanie całej trasy w kierunku przeciwnym z wcześniej przyjętą wersją. Koncentracja posterunków wojskowych wokół płaskowyżu, a także prawdopodobieństwo zakończenia całej wyprawy w jej początkowej fazie poprzez zatrzymanie mnie na jednym z punktów kontrolnych jest mniejsze niż w przypadku obszarów graniczących z płaskowyżem po jego przeciwległej, południowej stronie. Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z planem ostatnią barierą strzegącą dostępu do Chang Tang jest pasmo gór Kunlun, którego rozlegle i bagniste przedpola oraz wąskie półki skalne zawieszone nad przepaściami mogą uniemożliwić dalsze przemieszczanie się i w konsekwencji spowodować przedwczesne zakończenie wyprawy.

• jedna z pierwszych w historii prób samotnego pokonania rowerem jednego z najbardziej niedostępnych miejsc na Ziemi - obszaru Chang Tang znajdującego się w północno - zachodnim Tybecie.
• w przypadku zakończenia wyprawy powodzeniem, potwierdzenie iż do pokonania tej części Chang Tang nie jest koniecznym angażowanie potężnych karawan zwierząt, bądź używanie zaawansowanych technicznie pojazdów terenowych;
• sporządzenie szczegółowej bazy informacyjnej pomocnej w realizacji wypraw w te regiony;
• utrwalenie wydarzeń wyprawy przy pomocy blogu wyprawowego oraz materiału zdjęciowego;

Całą trasę można podzielić na 4 etapy:

Etap nr 1 – Andirlangar-Karasay (dystans: 120 [km], czas: 2 dni)
Po opuszczeniu Andirlangar trasa będzie prowadzić obrzeżami pustyni Takla Makan w kierunku wioski Karasay zlokalizowanej na przedpolach gór Kunlun od jego północnej strony, w której planowane jest uzupełnienie zapasów jedzenia na dalsza część wyprawy.

Etap nr 2 - Karasay-jezioro Heishi Beihu (dystans: 250 [km], czas: 10 dni + aklimatyzacja)
Jedyną możliwością dotarcia do północnych rubieży Chang Tang jest pokonanie masywu Kunlun odgradzającego płaskowyż od pustyni Takla Makan. Pomimo tego, iż długość pasma wynosi 3000 km istnieje tylko kilka miejsc, w których możliwym jest przecięcie łańcucha. Mając na uwadze plan wyprawy są tylko dwie możliwości:
Opcja numer 1 zostaje odrzucona ze względu na duże prawdopodobieństwo zakończenia całej wyprawy niepowodzeniem. Dalsza część trasy przebiegać będzie zgodnie z wariantem numer 2, w przypadku którego koniecznym będzie przekroczenie pod osłoną nocy punktów kontrolnych zlokalizowanych kilkanaście kilometrów za wioską.

Karasay - ostatnie miejsce, gdzie istnieje możliwość zdobycia dodatkowych zapasów jedzenia, które będą musiały wystarczyć na dalsze 60-70 dni trwania ekspedycji. Po opuszczaniu tej ostatniej osady ludzkiej przez kolejne 150 km trasa będzie prowadzić w głąb gór Kunlun, jednocześnie wznosząc się do wysokości około 5500 m n.p.m., w związku z czym absolutnie koniecznym jest prawidłowa aklimatyzacja na którą przewidziane jest dodatkowych kilka dni. Dodatkowo etap ten będzie etapem "rozgrzewkowymi", podczas którego stopniowo będę przyzwyczajał mój organizm do surowego, tybetańskiego klimatu.
Po przekroczeniu ostatniej przełęczy teren nieznacznie opada w dół do miejsca, w którym początek swój bierze płaskowyż tybetański. Od tej chwili znajduje się na Chang Tang mając przed sobą do pokonania setki kilometrów odludnego pustkowia.
W skrócie: jestem tylko ja i Chang Tang.

Etap nr 3 - jezioro Heishi Beihu-Rutog (dystans: 650-900 [km], czas: 50-60 dni)
Po opuszczeniu jeziora Heishi Beihu* przez kolejne 650-900 km będę przemierzał płaskowyż Chang Tang kierując się na południe. Dystans ten jest brany pod uwagę z wielka ostrożnością, gdyż nie jest możliwym, aby określić jego długość w sposób jednoznaczny.

*Jezioro Heishi Beihu – miejsce, które najprawdopodobniej widziało do tej pory tylko 7 osób z zachodu: biolog George Schaller w 2001, amerykańska ekspedycja - 2002 oraz Martin Adserballe i Jeff Garnand w 2004 roku.

Niestety, ale dokładne przewidzenie stanu nawierzchni dróg jest niemożliwe. Z doświadczenia zdobytego podczas ostatniej wyprawy rowerowej, gdzie miałem możliwość przemierzania obrzeży Chang Tang pewnym jest: potężne piaszczysto - żwirowe stepy pokryte dodatkowo kamieniami, lodowate strumienie i rzeki, mokradła, które w najgorszym przypadku mogą uniemożliwić dalsza część ekspedycji i spowodować jej zakończenie niepowodzeniem. Również liczne zamiecie śnieżne mogą przyczynić się do całkowitego spadku widoczności i zatrzymać mnie przed dalszym przemieszczaniem się. Najprawdopodobniej przez większą część terenów będę zmuszony do pchania roweru wraz z całym ekwipunkiem, gdyż jazda przy takim obciążeniu i po takim typie nawierzchni jest praktycznie niemożliwa.
Podczas tego etapu nie będę miał możliwości zobaczenia ludzi. Trasa ta prawdopodobnie nigdy nie została przemierzona.

Na tym obszarze znajduje się również wiele interesujących i niezdobytych do tej pory szczytów. W przypadku pomyślnego przebiegu wyprawy oraz wystarczających ilości prowizji zostaną podjęte próby zdobycia ich.

Etap nr 4 - Rutog-Kashgar (dystans: 1200 [km], czas: 20 dni)
Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z planem, wioska Rutog w Tybecie Zachodnim będzie pierwszym miejsce, gdzie po prawie dwumiesięcznej przeprawie przez bezludne tereny będę miał możliwość zdobycia jakiegokolwiek jedzenia.

Ostatnie 3 lata w Tybecie były latami szczególnymi – krwawo stłumione rozruchy i zamieszki, igrzyska olimpijskie oraz sztafeta z pochodnią olimpijską na szczycie Mount Everest uczyniły z tego miejsca region, gdzie jakiekolwiek formy indywidualnego przemieszczania się są zabronione i surowo karane. Po dotarciu do najbliższej cywilizacji jest tylko kwestią czasu kiedy zostanę zatrzymany przez policję. Konsekwencje moich poczynań będą zależeć od tego co zostanie mi udowodnione. Ryzyko to zostało wzięte pod uwagę i wkalkulowane w plan wyprawy.

Podczas przeprawy przez terytorium Chang Tang (etap nr 3) szacowany, dzienny dystans do pokonania będzie kształtował się na poziomie 15-20 km. Dużym problemem może okazać się zdobycie wody spowodowane faktem braku rzek wypływających z obszaru Chang Tang. Również woda pochodząca z jezior, które znajdują się w tym regionie może być niezdatna do picia z powodu zasolenia. Ziemia na tym obszarze, podobnie jak na Biegunie Południowym, jest trwale zmrożona i nawet jeśli istnieje prawdopodobieństwo występowania wód gruntowych, to są one niedostępne. Jedynym pewnym jej źródłem jest śnieg i lód, który jest również bardzo trudny do zlokalizowania z powodu zalegania go tylko w wyższych partiach.
Dzienny zapas transportowanej wody będzie wynosił 5 litrów, który będę starał się uzupełniać na bieżąco każdego dnia w miarę możliwości.

Niezbędne zapasy jedzenia zostaną zakupione na miejscu. Wśród nich znajdą się produkty o największym stosunku ilości kalorii do masy: płatki owsiane, "zupki chińskie", makaron, wysokosłodzone mleko sojowe w proszku, suszone owoce i warzywa, wysokokaloryczne herbatniki tzw. "army biscuit" (z powodzeniem używane podczas mojej ostatniej wyprawy w Tybecie - wartość energetyczna 250 g paczki to aż 1250 kcal), skondensowane mleko w tubkach oraz liofilizaty. Szacunkowa masa jedzenia, którą będę spożywał każdego dnia wynosi około 1 kg.

Dodatkowa masa wynosząca 20-25 kg, którą będę musiał transportować to mój ekwipunek (ubranie, namiot, śpiwór, narzędzia rowerowe i części zapasowe) oraz około 10 litrów benzyny niezbędnej do gotowania podczas tego okresu. Całkowita masa mojego bagażu będzie kształtowała się na poziomie 100-120 kg.

Po opuszczeniu ostatniego miejsca cywilizacji (Karasay) nie mam możliwości aby otrzymać jakąkolwiek pomoc z zewnątrz, nawet w przypadku posiadania systemu łączności satelitarnej; w sytuacji wypadku lub choroby mogę liczyć tylko na siebie samego. Jeśli moje zapasy jedzenia skończą się lub nie będzie możliwości zdobycia wody zdatnej do picia, katastrofa stanie się faktem.